Alles ging vlot, geen files naar Schiphol, inchecken, fietsen afleveren en dan hup de vlieger in. 10 uur vliegen, alleen het laatste half uur was gestuiter dus Jolanda was alsnog niet meer helemaal ok. Erg vriendelijke ontvangst, de douanier nam de tijd ervoor, waar gaan jullie naartoe, fietsen O my goddd maaah alleen maar klimmen etc. De fietsen kwamen ongeschonden aan. Daarna nog een transfer van 2 uur naar Banff. Ons hotel, Runderstonelodge was gelukkig een van de eerste afleveradressen van de bus. Banff zelf bestaat uit hotels, lodges, b&b, restaurants, buitensportzaken en wat er al niet meer is op dat gebied. Ligt prachtig tussen de bergen met besneeuwde toppen. Om maar in het goede ritme te komen, het is in Canada 8 uur vroeger, bleven we zo lang mogelijk op en gingen we ergens eten terwijl we het idee hadden dat we nog moesten ontbijten. We kwamen in het spaghettihouse terecht, drukte van belang maar leuke plek. Toen we weer in onze lodge kwamen was het lampje toch echt op.
Om 1uur ‘s nacht wakker, maar toch nog weten te rekken tot 7 uur met slapen en weer wakker. Wat shoppings gedaan, berenspay, een rib uit je lijf maar goed liever figuurlijk dan letterlijk enwellicht redt het ons van de beren. Toen gefietst, met onze tringelberenbellen. Geen beer gezien dus ze werken goed! Mensen jaag je er trouwens ook mee van het pad af, dat is wel handig. ‘S middags brak de zon helemaal door, heerlijk en de bergen waren nu nog mooier. Daarna alles maar eens een beetje de tassen georganiseerd en eten voor 3 dagen ingeslagen.
Als een echte picollo worden alle tassen door Roel op een mooi karretje gestapeld en met de lift komen we in de parkeergarage waar de fietsen staan. Alles opladen, afrekenen en op naar de koffie. Naar downtown rijden we tussen de echte wielrenners want die zijn zich aan het warm rijden voor de tijdrit, onderdeel van het 5 daagse bikefest.
Op weg vinden we snel de route langs de Vermillion lakes en het eerste wildlife wordt gespot: marmotten. Als we de Bow Valley Parkway op draaien is het meteen weer raak: wildlife traffic jam, een hert met een groot gewei. Ook wij stoppen natuurlijk even. 5 tellen later weer stoppen, bighorn sheep en 10 minuten verder schapen. Dan kunnen we even door rijden. Echt iedereen stopt bij de Johnson Canyon, druk pad door een steeds smallere kloof met looppaden 1,5 meter boven het water en een flinke waterval.
Na de lunch in de zon met ook een paar druppels regen komt even een saaier stuk: lange stukken recht door, door naaldbomenwoud, de beer waarvoor ook wij stoppen maakt dan veel goed.
Met een paar flinke hellingen bereiken we Lake Louise en gaan we rechtstreeks naar de camping. Deze is omheind met een flink elektrisch hek, de enige camping die dit heeft en waar je dus geen wildlife op de camping hoeft te verwachten. Na de douche krijgen we dan toch nog echt wat regen, het lake moet dus nog even wachten.
Het regent als we wakker worden, en later nog steeds. Het is niet veel dus we maken onze pap klaar, pakken de boel in en springen op de fiets. Eerst langs de bakker, zoals iedereen, drukkk. We halen een heerlijk volgrane brood en omdat het toch weer regent maar meteen koffie. Na een half uurtje fietsen we toch weg. Wanneer wij afslaan naar de 93, de Icefieldparkway, komt de zon door, regenpakkie weer uit. Na de controlepost begint het weer te regenen, pakkie weer aan, na de hoosbui laat de zon zich weer zien, pakkie weer uit. Helaas op een gegeven moment blijft het echt goed doorregenen en nemen we de rest van de dag geen afscheid meer van ons regenpakkie. Bij Bowlake komt toch nog even de zon door, het is prachtig, we zitten inmiddels op de sneeuwgrens en in het meer ligt nog ijs. In het restaurant eten we soep om een beetje warm te worden. Daarna klimmen we verder over de Bowpass 2067 m en koud. In de afdaling bevriezen we echt. Net voor Saskatchewancrossing krijgen we nog de volle laag, een flinke hagelbui, daarna begint de zon weer door te komen en kleuren de bergen alle kleuren, prachtig. Bij de crossing overwegen we koffie te gaan drinken, maar bij het zien van ‘vacancy’ bij het motel gaan we toch maar even vragen wat een kamer kost, ut is immers vakantie en omdat we ijskoud zijn besluiten we toch maar een kamer te nemen. Snel onder de douche om alle ledematen weer te ontdooien, vooral de voeten en handen zijn totaal levenloos. De zon blijft toch verder schijnen waar we van genieten op ons balkonnetje. Nu maar hopen dat we onze regentax erop hebben zitten, wij vinden van wel.
Hoera, hoera, Jolanda is jarig, haar kado, 'n e-reader, heeft ze al uren gebruikt. De zon schijnt volop als we de fietsen weer de weg op sturen. Na een paar kilometer is het raak: een beer, nu zonder de gebruikelijke file, het is namelijk nog erg stil op de weg, de campers slapen iets langer uit. Dan is het toch wat anders 1 beer tegen 2 fietsers, snel doorrijden dus. Maar ja 10 km verder weer één en na nog een half uur weer een beer. We moeten een flink eind klimmen en de big bend is inderdaad een heeeeele grote haarspeld bocht, moet wel hier voor die kanjers van campers. Het klimt nog flink door naar de Sunwapta pass en we fietsen echt tussen de sneeuw. Boven op de pas niet eens een klein bordje met de hoogte van deze pas (2050 m). Het Ice ield center is één grote toeristengedoe, de gletsjers zijn wel echt indrukwekkend. In de afdaling naar Jonas creek campsite nog verschillende keren in de remmen voor bighorn sheep, mountain goat en de nodige uitzichten. De laatste km’s vallen niet mee, maar de zon schijnt dus ons hoor je niet klagen.
De Jonas creek campsite is een natuurcamping heeft dus geen elektrisch hek, geen doorspoeltoiletten maar een gat in de grond (de toiletten zijn wel spik en span), geen douches maar wel een tank met opgepompt water. De beren kunnen dus zo je tent in lopen, koken moet op een speciale plaats, aparte bearproof containers voor je etenswaar en stevige bearproof vuilnisbakken. Het verjaardagsvuur warmt ons lekker op en af en toe doet de zon ook mee.
's morgens vertelt de parkwachter dat er gisteravond rond 8 uur een beer de camping is doorgestoken, blij dat we dat niet wisten want of we dan zo rustig hadden geslapen, ik weet het niet. De zon schijnt als we vertrekken. Helaas na een half uur komen de eerste druppels en dat houdt niet snel meer op. Tot onze blijdschap is er na 20 km een resto, koffie met een megamuffin dus. We denken te wachten tot de regen over is, maar helaas dat gaat erg lang duren en het souvenirwinkeltje hebben we na de koffie ook wel gezien. Regenoutfit dus weer aan en verder. Flinke wind tegen wat het er niet leuker op maakt. We komen de groep van de wereldfietsers waarvan Jim, die we van emailcontact kennen, ons enthousiast tegemoet komt. Na een praatje gaan we allemaal weer onze eigen kant op. Na de lunch in een schuilhok van een gesloten groepscamping wordt het zomaar droog. We kiezen voor weg 93a en gaan daarmee van de hoofdweg af. Heerlijk rustig en mooi. Het wordt zowaar droog en voor een uurtje kan de regenoutfit opgeborgen worden. We weten op de megacamping bij Jasper de tent nog droog op te zetten, daarna begin de druppels weer te vallen. Voor de hele camping met 700 plaatsen zijn er 8 douches, hoe is het mogelijk. Gelukkig is het nog niet druk dus wij kunnen er toch van genieten. Wanneer het weer droog is fietsen we 4 km naar Jasper. Plaatsje met hotels, restaurants en buitensportzaken, maar ook een super voor onze hoognodige boodschappen, best een prettig plaatsje. Terug, jawel, mogen we weer door de regen. In de avond blijft het een beetje wisselvallig, maar morgen wordt alles anders, zeggen ze....
Het is droog, pakken alles in en rijden naar Jasper om naar de bakker te gaan en koffie en internet. De lucht wordt steeds blauwer. We draaien de weg naar Mt Robson op. Al snel zien we een prachtige Elk. Het is druk op de weg en we merken het vrachtverkeer extra goed, die mochten namelijk niet op de Icefieldparkway. We staan in dubio, terug naar de Icefieldparkway of door naar Mt. Robson. We zien echter veel wolken verschijnen en hebben geen zin meer in de kou, we rijden dus door. Mt. Robson is een prachtig exemplaar die volop sneeuw ligt. De camping ligt hier tegenover. Bij de ‘I’ krijgen we de nodige info en de tip om morgen iets verder te rijden dan Valemount, scheelt de dag erna weer. De weg die we op de kaart hadden gezien blijkt een hele slechte weg die ze echt afraadt gezien de staat van de weg, de bergen die je dan over moet en de beren. Dan maar een paar dagen over de drukke weg, het is niet anders, gelukkig is er een goede vluchtstrook waar we op kunnen fietsen.
We staan in dubio, fietsen over deze weg is echt geen pretje. Omdat we allebei iets anders in ons hoofd hebben staat Roel naar Kamloops te liften, en staat Jolanda aan de andere kant van de weg met haar duim omhoog naar Jasper te liften. Binnen 1 minuut stopt een mega pickup bij Jolanda, dus we gaan terug naar Jasper. Alles inladen en hup terug naar Jasper. Onderweg zien we nog 2 beren, terwijl gisteren dachten dat die hier niet zouden zitten. Rond 12 uur zitten we weer op de fiets, dezelfde weg als 2 dagen geleden maar dan de andere kant op en, veel belangrijker: in de volle zon!. Moe maar bruin, met weer mountain goats en een beer op de weg komen we en voldaan op de Jonas creek campsite aan. 's avonds bekijken we het plan voor de komende dagen, dat is dus wel wat anders dan eerst gepland, maar het fietsen zonder vrachtwagens is toch wel prettig.
En weer in de zon kunnen we onze tocht voortzetten. De eerste 3 uur betekent het wel klimmen naar de Icefields, soms erg steil. Wat een andere belevenis in de zon. Daarna hebben we een prachtige afdaling die maar blijft dalen. Bij de camping Rampert creek besluiten we dan ook door te rijden naar de volgende camping, waterflow lake. Daar om 5 uur aangekomen en met zware 100 km in de benen blijkt de camping nog gesloten te zijn. We willen met de beren geen risico nemen dus we besluiten maar weer te gaan liften. De volgende camping ligt 30 km verder, maar nog wel met een flinke pas ertussen. Blijkt er toch wel weinig verkeer op de weg te zijn, maar na een kwartiertje stopt er toch een auto waar we de fietsen in weten te proppen en onszelf, ietswat oncomfotabel, ook nog. Een uurtje later staan we weer in Lake Louise, wel jammer dat we het laatste prachtige stuk niet hebben kunnen fietsen, maar het is niet anders. De camping kennen we, hoewel echt stukken drukker dan een week ervoor. 's avonds begint het helaas te regenen, veel herrie van een groep schooljeugd, volgende keer dus weer liever een natuurcamping, dan maar geen douche. De groep blijkt echter om 10 uur stil te zijn dus dat is wel prettig. Maar weer eens ons plan bekeken want dat kan weer aangepast worden met deze move.
Wanneer we opstaan beetje regen. Na ontbijt eerst naar de bakker voor dat overheerlijke brood, vervolgens wat inkopen en dan regent het weer hard. We brengen nog maar even een bezoek aan de expositie in het infocentrum. Wanneer de regen wat minder wordt vertrekken we dan toch maar in onze regenoutfit. Gelukkig kan deze snel weer uit. Na een paar heuvels is het vervolgens alleen maar afdalen. Bij de treinspiraal komt er net een trein aan, mooi gezicht, de treinen zijn hier megalang, soms wel enkele kilometers! Daarna weer hard afdalen. Soms is de weg (route nr.1) breed genoeg een andere keer is het erg smal en toch wel spannend met de vracht wagens en ander verkeer. Net voor Golden mogen we nog even flink klimmen waarna het weer afdalen is. Golden is een behoorlijke plaats, maar helaas als we de tent hebben staan begint het weer hard te regenen. Niet de stad in dus.
Helaas moeten we alles weer nat inpakken. We volgen weg nr 1 en zien een waarschuwing dat ten westen van Revelstoke de weg is afgesloten omdat er door de regen veel lawine van bergrommel ligt. Nu zijn wij daar pas over 2 dagen dus wij rijden door. Prachtige route, en door de lawine lekker rustig. Helaas verstoort de regen het grootste gedeelte van de dag, die ook nog eens 1 uur minder heeft door de tijdzone. Het is flink klimmen, allereerst over een no name pas die er wel mag zijn, we klimmen ons rot in de stromende regen. En toch het heeft ook wel iets moois de regen, want soms trekt een wolk weg en tot onze verassing zien we dan weer een besneeuwde bergtop. We zien ook nog een Coyote de weg oversteken. Wanneer we aan de Rogers pass beginnen, begint het op te klaren. Regenoutfit kan dus eindelijk weer uit. Flinke klim, maar erg mooi. Moeten ook nog 4 tunnels door, gelukkig hebben we lampjes bij ons. Na deze flinke klim, staan we weer op ruim 1300m en ligt er nog flink wat sneeuw. Bij het infocentrum krijgen we te horen dat de camping is weggespoeld door de rivier. Dus dan toch maar in het hotel. Geweldig vergane glorie. Oude leren stoelen in de lobby die versleten zijn, maar er helemaal passen. De lampen en ventilators van 100 jaar oud. Onze kamer ruikt ook zo, vooral nadat wij onze natte was hebben opgehangen. We eten in het resto; hamburgers met friet en een mega salade.
Met een grote wafel met maple sirup en bacon achter de kiezen gaan we op pad, vooral naar beneden: Revelstoke ligt ongeveer op 500 m terwijl we vertrekken op iets meer dan 1300 m. Met een paar tunneltjes en een koffiestop op een wel heel luxe parkeerplaats in weer het volgende nationale park, bereiken we net voor de regen Revelstoke. Daar is het druk met geparkeerde vrachtwagens, wat betekent dat de highway 1 waar we steeds op fietsen nog afgesloten is. Bij de I maken ze ons al snel duidelijk dat ons plan om via Mabel lake naar het zuiden af te zakken kansloos is, de hele boel daar in de buurt staat onder water, dan maar weer een nieuw plan gemaakt: via Salmon Arm kunnen we wel naar het zuiden, is alleen over de drukke weg en een stukje om, we zullen het wel zien. De camping is het straatje met de RVs inmiddels vol, hutje mutje kamperen met uitzicht op 10 meter camper vlak naast je. Op het tentstraatje staan we zo ongeveer alleen.
We vertrekken wat vroeger dan gewoonlijk, om 8 uur zitten we op de fiets, 100km voor de boeg. Het is gelukkig droog maar vooral langs water is het erg koud. Restos hebben problemen met water, omdat er veel onder water staat en waterleidingen niet meer te vertrouwen ofzo. Langs de weg zo af en toe attracties; madurodam, een sprookjesbos, boomklimmen, openluchtmuseum. We kijken er naar en rijden er hard voorbij, chinezen en japanners vermaken zich er wel aan de bussen te zien. Bij Sicamous willen we eigenlijk over de 97a naar het zuiden, maar de weg is afgesloten omdat hij onder water staat. Filmploegen staan in dit dorp en bij de i laten ze ons wat foto's zien, auto’s naar elkaar toegestroomd, veel ellende. We moeten dus verder over highway 1, het stuk naar Salmon Arm is heel erg druk omdat al het verkeer nu over dezelfde weg moet door alle afsluitingen.We komen nog 2 fietsers tegen de andere kant op, even gezellig praatje gemaakt. Bij 97b kunnen we gelukkig van deze weg af en al snel zien we de camping die we gespot hadden.
We zien bij het opstaan blauwe lucht, geweldig. Goed gemutst gaan we dus op weg. Helaas is de weg nog steeds erg druk, maar ja dat komt natuurlijk doordat er door de overstromingen wegen zijn afgesloten. In Enderby drinken we koffie en ook daar hebben mensen last van de overstroming en is dat het gesprek van de dag. De weg wordt hierna erg druk dus proberen we wat andere weggetjes te vinden. Maar deze gaan veel meer op en neer. Maar na een paar km snelweg kiezen we toch maar weer voor andere weggetjes, dan maar klimmen. Vernon is een grote plaats en een groot shoppingscentrum. Ik ben Roel een tijdje kwijt in de super, zoveel keuze! Na Vernon ligt er een stuk fietspad en daarna een oude weg waar we overheen kunnen, heerlijk. Bij Oyama vinden we een camping, met een geweldige plek met gras en uitzicht over het meer. Het maakt de hele dag weer goed. Heerlijk zitten we een tijdje in de zon.
Na een korte aarzeling, de 97 is wel erg druk, maar rijdt ook wel goed door, maar de vluchtstrook is maar smal, kiezen we voor een alternatief. Na een paar klimmetjes blijkt dit een goede keus, een stuk rustiger dan de hoofdweg namelijk. Kelowna is een grote stad, ook hier weer een Nederlandse bij het info center, we kopen een goede kaart en krijgen het adres van een goede bakker. Die bakker blijkt in een rijtje van delicatesse zaken te zitten; het ruikt er heerlijk en het brood is lekker!!
Via een paar golfbanen en wijnvelden komen we bij de verschrikkelijke klim naar Mira Canyon: 8 km met een hoogte verschil van 600 m, jammer genoeg komt er nou net geen lege pickup de berg op, dus doen we het zelf maar. Mira Canyon is een stuk oud spoor met op 12 km 18 bruggen en 2 tunnels en dat alles in een landschap wat nog steeds bezig is te herstellen van een grote bosbrand enkele jaren geleden.
Omdat we over een oude spoorbaan rijden is het met klimmen en dalen nu wel gedaan, na flink wat gehobbel en bobbel bereiken we Chute lake met een grasveldje als camping. Het restaurant staat vol oude zut en ook het museum daar achter is blijven streken in de jaren 50.
Na wat regen in de nacht pakken we de boel bijna droog in. Tijdens het ontbijt zien we nog een paar kolibries, ik dacht al dat ik ze eerder gehoord had: flink zoemen maar te hard voor een bij of zo iets.
Afdalen gaat gestaag met 2,2% en dan heeel lang. We komen nog een langoor hert tegen en 2 andere fietesers met bagage, tijd voor een praatje dus weer. Vlak voor Penticton gaat de route door wat wijnvelden en langs kliffen, dan denk je dat je in de bourgogne rijdt, en dan weer langs de kust van Bretagne. Vanaf Penticton moeten we weer omhoog, via de weg valt dat niet mee. Na een laatste stuk goed spoorbed vinden we een campground langs de Trout creek. De bonen met taco chips smaken goed. Het wildkampeerplekje is in trek, er komen nog 5 auto’s aanzetten die hun tent hier dachten op te zetten, mooi pech wij staan er al.
We gaan weer verder op onze railtrack. Het valt echter niet mee want het pad is omgeploegd door van die 4wielbromkarretjes. We besluiten na een uurtje de gewone weg te nemen, de 40. Deze is heel rustig. Halverwege de dag komen we bij Bankeir een general store tegen annex resto. Wij gaan voor koffie en pancakes, er zitten andere mensen gigantisch te bunkeren met eieren en spek. Allemaal te dik, zilveren ketting om de nek en veel tatoes. Wel weer vermakelijk. Daarna gaan we weer verder. We proberen nog een stuk over de railway maar ook hier omgeploegd door de karretjes (rijden er erg veel). Dus volgen we de weg en zijn we mooi op tijd op de camping, princeton castle resort. Achter de balie een mevrouw in kasteelkleren en op de camping een waar kasteel, geinig. We genieten van onze vrije middag in de zon en kletsen wat met de andere camping gasten die genieten van hun lange weekend vanwege Canada day.
Met vers brood in de tas vertrekken we over asfalt, weer eens wat anders. De kloof waardoor we rijden is weer fraai, rode rotsen, een tunnel waarin je in het midden de beide uiteinden niet kunt zien vanwege de bocht, droog weer en na het asfalt redelijk te fietsen gravel.
In Coalmont is het cafe nog niet geopend, daarom maar eigen koffie op een bankje. Het stuk langs Otter lake doen we over de weg, die is zalig glad, ook het onverharde deel en het uitzicht is niet minder dan over de KVR zelf omdat het maar een smal dal is. De laatste 10 km nog even door bijten op stug gravel en we zijn in Brookmere, een dorp van 7 huizen. De camping blijkt opgeheven, en als we dan aan iemand vragen of we in zijn achtertuin mogen staan zegt hij zonder problemen direct ja. Hebben we toch nog tijd om rustig in de zon te zitten.
We volgen direct weer de railtrail. Aangekomen bij de snelweg willen we die een stuk nemen omdat bij de trail een paar stukken zijn weggeslagen volgens de beschrijving. We nemen echter de verkeerde weg en kunnen da snelweg niet meer op. Dan maar verder op de trail die goed te befietsen is. Tot het eerst obstakel, een stuk weggeslagen pad. Over een 2 voeten breed paadje met een wilde rivier eronder komen we aan de andere kant. Na een kilometer nogmaals hetzelfde verhaal, echter moeten nu de tassen van de fiets want die moeten recht omhoog op een gegeven moment. Maar ook dit redden wij. De fietsen over een omgevallen boom tillen kan er ook nog wel bij. Later gaat de challange nog verder door beekjes, over hekjes, rotsblokken en wat al niet meer. Voor een paar kilometer kunnen we dan toch de snelweg op, maar over dit nu een betere optie is. Maar bij de Cquihalla lakes willen we zeker nog een stuk trail doen. Een werkelijk prachtig stuk van 30 km, de pipelineroad, waar alleen fietsers en wandelaars overheen mogen en kunnen. We staan zelfs nog in de sneeuw. Prachtige rotswanden en een verbazingwekkend goed pad. De fietsen moeten dan nog wel een keer onder een hek door en over rotsblokken heen, maar niets houdt ons meer tegen, ook beer 14 niet die we vlak voordat we weer op asfalt komen langs de weg zien lopen, een bruine dit keer. Zodra hij ons ziet neemt hij de benen. 30 km voor hope zit er niets anders op dan de snelweg te nemen. Gelukkig daalt de weg en zijn de 20 km snelweg snel genomen. Daarna een afslag en vinden we zo een camping. Helaas wel weer langs de weg, maar daar zijn ze hier dol op. De warme douche is heerlijk want we hebben het ijskoud. Zodra het droog is besluiten we nog naar de tunnels te fietsen.
Na de eerst 8 km door de tunnels en het laatste stukje KVR zijn de fietsen smeriger dan smerig, veel modder op dat stuk. In Hope eerst maar een bezoek aan de i voor de beste route, en daarna koffie, het regent toch weer eens. Om half 11 zitten we dan toch op de fiets. De regen van de volgende 60 km kan die modder er niet afspoelen. Highway 7 blijkt best goed te fietsen te zijn, vrij rustig alleen soms wat saai recht door. De Fraser river is soms echt heel breed en het uitzocht over de benevelde bergen geweldig. In Mission blijkt de camping een eindje uit de buurt. Dat is niet zo erg, want 20 km kan er nog wel bij na 110 km maar dat het een heel eind de bergen in is vertellen ze niet en na 2,5 uur ploeteren, komen we eindelijk op de plaats van bestemming. Blijkt deze camping ook gewoon eens helemaal vol te staan, gelukkig is er nog één plek pff.
Na dat geploeter van gisteren kunnen we vandaag genieten van een afdaling die ons naar een voorstadje van Vancouver brengt. Vanaf daar is het een aaneenschakeling van stadjes en vooral macdrive dingen; vele hamburgketens, vele koffieketens etc en elke keten elke 10km aanwezig. Je blijft je verbazen en Nederland is wat dat aangaat wel echt een dorp. Ook de hoogbouw begint al snel. We weten toch nog leuke wegen te vinden om het centrum van Vancouver te bereiken. De B&B die we vooraf geboekt hebben is werkelijk geweldig en een lot uit de loterij. Rustig, toch in het centrum, vlak bij stanley park, geweldige grote schone kamer, koekjes bij ontvangst en een goede gastheer die niet te aanwezig is. We hangen alles te drogen en spoelen de modder van ons af. En genieten nog even van de zon.
Het ontbijt is net zo geweldig als het hele B&B. Vandaag een dagje Vancouver; eerst op fietsdozen jacht, zo geregeld bij een fietsenzaak, daarna een tour door de stad (haven, chinatown, andere towns, stanley park), alles onder de stralende zon
We kunnen rustig aan doen, na het ontbijt pakken we alles in, binden de fietsdozen achterop de fiets en fietsen via een toeristische naar het vliegveld. Onderweg nog tijd voor koffie. Op het vliegveld pakken we de fietsen in, checken we in en stappen weer in de overvolle vlieger. Prima vlucht en zonder problemen komen we weer in Nederland aan.