Vliegen duurt 10 uur, we zijn blij als we weer vaste grond onder de voeten hebben. De bagage is er al snel, maar de fietsen zijn spoorloos, ze wijzen alle richtingen waar ze zouden moeten binnenkomen, maar niets. Na een uur komen ze dan toch tevoorschijn, aan de andere kant van de bagagedumpbanden.
Bij de douane lange rijen, wordt een foto gemaakt,en weer een stempel. Daarna in de centrale hal, geld wisselen,net zo als iedereen. Lange riien, maar een half uur later hebben we onze CUC (toeristen geld). Dan is het zoeken naar de transfer die we geregeld hebben, inmiddels ruim een uur later dan afgesproke, uit eindelijk vinden we hem. Hotel Ingleterra ziet er van buiten fantastisch uit. (monumentaal pand) De kamer is echter een hok zonder ramen en afvallende kranen. Omdat het morgen 1 mei is en feestdag hier, zit alles verder vol. Nog even op een terrasje en daarna boink in slaap gevallen.
We ontbijten met kleffe rare broodjes; gelukkig smaken de pancakes wel en het fruit is ook lekker. Het personeel zit er erg non actief bij, maar ja het is Cuba.
We wandelen door de stad en zien veel oude en vaak verwaarloosde gebouwen,ook veel oude auto’s van die mooie amerikaansenen taxi’s in alle vormen en maten: fiets, bromeieren, oude auto’s, nieuwe auto’s en zijspanbrommers. Ook vliegen steeds gidsen op je nek die je een hotel aanbieden. Wij wilden zon, nou die is er, het is zelfs ernstig warm. We krijgen wel een andere kamer, veel beter, de kraan zit vast, koelkast, raam erin. Desondanks slapen we weer slecht dit keer vanwege de gigantische straatherrie, verder zijn we niet kritisch of zo.
We zijn weer vroeg wakker, de jetlag is nog voelbaar. Na het ontbijt nog langs de bakker en dan naar de cyclobus om door de tunnel te komen. In de rij voor de bus wordt ons verteld wat het kost, 1 cup zeg maar 2 ct. maar wij hebben geen cup dus wordt er gewisseld, mevrouw is eerlijk heeft maar 22 cup tegen 1 cuc, wat 30 cup moet zijn. Wij vinden het wel best. De bus komt al snel en aan de andere kant van het water kunnen we eindelijk gaan fietsen. Het is heel heet en er staat een mega wind tegen en heuveltjes lijken daardoor wel bergen. We drinken ons suf aan water, cola en sinas. De wind trekt steeds meer aan. In Jibacoa staan de huisjes en herrie ons niet aan, we fietsen daarom maar verder. Een vreselijke klim volgt. Alle restos doen we aan, eten hamburgers drinken liters weg, en na 110 km zijn we dan eindelijk in Matanzas, compleet op. De eerste casa waar we komen is vol, santos fietsen dus andere Nederlanders. De eigenaar belt naar een andere casa en daar is nog plaats, hostal Azul. Mooie kamer, met eigen spik en span douche en airco. Ze koken veel te veel voor ons, wij zijn vooral moe en roodverbrand.
Na het ontbijt op zoek naar water en brood. het water slaan we groot in. de eerste bakker is een bonnen bakker, wel brood maar niet te koop voor ons toeristen, alleen voor de lokale Cubanen die een bonnenboekje hebben. Gelukkig vinden we later een andere bakker, daar moeten we de plastic zak dan weer apart kopen in een andere rij. We worden zelf ’s morgens vroeg weer veel achterna gezeten met mensen die ons naar een casa willen brengen, en dan commissie vangen.
Langs de kust fietsen we naar Varadero: het Torremolinos van Cuba. Weer enorme tegenwind, echt vreselijk en al snel zijn we gesloopt. In Varadero fietsen we gelijk naar het busstation, we zijn de wind goed zat. Helaas de bus gaat alleen 's morgens. Bij het busstation spreken we andere toeristen die ons wijzen op een fijn Caca Particular (= B&B), helaas is deze vol, de man probeert ons nog ergens anders te stallen maar ook vol. Later vinden we een andere CP, iets minder aantrekkelijk, maar schoon en met airco. We lopen wat door het stadje, inderdaad een hoog Torremolinos gehalte. Na 5 uur is er geen toerist meer op straat, opgesloten in hun all inclusive hotels. Wij eten in een Italiaans eethuisje, de pasta is lekker, de bediening hopeloos.
's avonds koelt het heerlijk af, bus gereserveerd voor morgen, evenals de casa in Santa Clara: ons kan niets meer gebeuren.
Het wordt al routine: vroeg opstaan en brood halen. Dit keer cakejes omdat we te vroeg zijn voor het brood. De bus vertrekt stipt op tijd en om kwart over elf in de ochtend zijn we in Santa Clara waar we al worden opgewacht om naar onze casa te worden gebracht. Mooi oud huis, de eigenaar handelt snel, dit de kamer, vanavond hier eten, beveelt een casa voor morgen aan etc. afijn alles geregeld. We lopen wat door de stad die veel met Che heeft. Er zijn leuke terrasjes en de bussen zijn paard en wagens (paardentrams). Ook hier is het weer bloedheet. We fietsen nog naar het monument van Che wat iets hoger ligt en waar het heerlijk waait. Daarna naar de plek waar de rebellen het spoor hebben ontricht om de vijandelijke troepen met succes tegen te houden en de wapens in te nemen. Aan het eind van de middag zitten we op de patio van de casa lekker te lezen, net vakantie, ons tafeltje wordt gedekt en zo gaan we van patio naadloos over in restaurant, in de loop van de avond zit het zelfs helemaal vol. Het eten komt in een razend tempo en alles tegelijk, lijkt in Cuba normaal te zijn. We kletsen nog wat met andere toeristen, de vrouw komt uit Roemenië en de oude staatswinkels van daar zijn hier nog precies zo te vinden.
Om 8 uur zitten we aan een mega ontbijt, veel fruit, koekjes en brood. Het is vandaag iets bewolkter, dus dat is wel lekker, hoewel we toch nog aan de 40 graden komen. Op de weg lijkt het vandaag wel of we in tijdmachine hebben gezeten en 50 jaar terug zijn gegaan. veel paard met wagens, cowboys, oude auto’s, echt geweldig. Santi Spiritus is een fijn stadje, nauwelijks een toerist te zien. In de casa worden we hartelijk ontvangen met koffie op het dak. 's avonds ook lekker in de frisse wind op het dak gegeten, Gegrilde kip met groentesoep, aardappels, rijst, gegrilde banaan, papaja, banaan en alles weer tegelijk haha.
We eten ons weer dik aan het ontbijt. We worden uitbundig uitgezwaaid door onze gastheer en vrouw. Het is weer strakblauw en we hebben de wind in de rug. Erg mooie route. Voor water moeten we in een dorpje dik in de rij, de meeste willen alleen het winkeltje in om shampoo en onderbroeken te bekijken. Een man helpt Roel iets voor te dringen om zo eerder in de winkel te kunnen (1 eruit, 1 erin). Even voor Trinidad bezoeken we de slaventoren met 136 gammele houten treden. Daarna naar de stad zelf, zo’n werelderfgoed status is leuk maar de binnenstad eeft vreselijke kinderkoppen. Het aangeraden Casa lijkt er wel leuk uit te zien, maar is toch minder dan we gewend zijn. We worden wel vriendelijk ontvangen met verse sap, koffie en thee. 's avonds eten we in het door de reisgids aangeprezen sol y son, maar het is daar werkelijk een zootje. De vloer wordt nog even gedaan, en met dezelfde doek de kasten, vervolgens verdwijnt mevrouw in de keuken, ik wil ‘t niet weten. De bediening is ook van ik smijt het op je tafel, eigenlijk wel een vermakelijk geheel. Vervolgens kunnen we in het donker onze casa bijna niet meer terug vinden.
Slecht geslapen, de veren van het matras staken in onze ruggen en de airco stond naast het bed te rammelen. Het ontbijt is weer met van alles. Over de kinderkopjes stuiteren we het stadje uit. Het Is lekker rustig op de weg, alleen veel platgereden krabben. Het is weer erg warm. Tijdens de lunch komt er een man naar ons toe voor een praatje en een route tip. We geven hem 2 AH beesies want we zagen kinderen bij zijn huis lopen. Wij krijgen als dank 4 mango's (weer een paar kg erbij, maar weigeren mocht echt niet). We nemen nog een weg van de snelwegweg naar Cienfuegos. Daar zijn heel veel CP, maar veel erg smoezelig. Roel geeft het al bijna op naar het vinden naar beter. Tot slot toch nog een mooi huisje gevonden met een mooi dakterras en vlak bij het centrum.
En weer geen wolkje aan de lucht. Eerst het
broodhaal ritueel, mensen vallen van hun plek als we vertellen waar we naar toe
gaan fietsen. Al snel is het weer rustig op de weg. In een dorpje gaan we op
zoek naar koffie, die vinden we in een aparte koffie cafetaria maar is niet te
drinken. We moeten daarna dus naar iets op zoek om deze smaak weg te spoelen.
Vinden we bij een vage resto waar ze vooral wodka en sigaren verkopen. Allemaal
mannen met hun paardenkarren, hoe geweldig. We persen ons weer door de zon, het
is bloedheet en weinig schaduw te vinden. Een bushokje is het allerbeste midden
in een dorp. Alleen een hond komt kijken, de mensen lopen langs en zeggen
slechts soms iets. Daarna komen we in het natuurgebied Zapata, warm, lage bomen
en een recht weg en 30 km niets dan dat. Rijden we nog verkeerd ook. Blij met
het eerste colastandje! In Playa Giron is de CP Luis y Marley echt super.
Plaatsje zelf is mistroostig, ooit een vakantiepark neergezet wat geheel vergaan
is. In de tuin van de casa zitten we echter heerlijk en het eten is ook goed
(frietjes, soort van dan). We krijgen ook nog taart omdat het moederdag is.
Alleen komen de bloeddorstige muggen zodat we onze kamer ingejaagd worden.
Heerlijk geslapen, het is dat hier niets te doen is anders waren we gebleven, wat een paleisje. Het ontbijt is ook helemaal geweldig, zelfs kaas dit keer, je vraagt je af waar ze die vandaan hebben. We nemen afscheid met dikke kussen en een foto. Het is weer een lange rechte weg met wat strandjes, een duikgrot, krokodillenfarm, super toeristisch maar wel koffie met melk en dat is bijzonder. We racen lekker door en zijn al vroeg in Jagueuey Grande. Ze zouden ons bij de snelweg op wachten maar we hebben geen zin om te wachten. dus we zoeken zomaar een casa. Blijkt dat de casa te zijn die ons ook verwachtte, hoe toevallig. Helaas niet zo' n paleisje maar wel schoon. We onderzoeken het dorp en eten in een kleine resto. Daarna nog lekker buiten zitten naar het straatleven kijken.
Het ontbijt is dit keer wel erg matig en dat ontbijt is voor ons fietsers wel belangrijk. De casa man wijst ons de weg richting de snelweg, we zegen ja en bedankt en trekken ons eigen plan. Via allemaal leuke stadjes (Pedro Betancourt, Boleron, Union de Reyes en Cidia) en door de citrusvelden, suikerriet, kokospalmen is het een ontzettende mooie route. De stadjes zijn oud maar authentiek dus nog niet opgekalefaterd voor de toeristen. Onderweg eten we pizza en veel mangosap voor totaal 40 ct. De mensen zijn enorm vriendelijk. Brood krijgen we zelfs zo mee zonder te betalen omdat we weer bij een bonnenbakker terecht waren gekomen en die had zoiets van neem maar mee. Was nog goed brood ook. Het grootste gedeelte van de route hebben we wind in de rug.en tot Union de Reyes is het vlak,en goed wegdek. Na een paar heuvels hebben we mooi uitzicht over Mantanzas en de laatste kilometers zijn dan ook naar beneden.
Tijdens het ontbijt komt de bakker langs. De vrouw van de casa gooit een zak aan een touw naar beneden en 2 tellen later haalt ze het brood naar boven. Geld wisselen gaat snel. de bewaker vraagt nog of ik veel wil wisselen. nou ja 500 EUR is niet heel veel, maar voor een Cubaan ongeveer een 2x een jaar salaris...
De juiste weg is zo gevonden: toch wel handig die straatnummers. Wanneer we de afslag naar de binnendoor weg nemen zijn we ook meteen weer van de stad op het platteland. De weg is niet super maar de omgeving is wel meer dan OKE. Dat blijft ook zo wanneer de weg echt heel slecht wordt. We doen dan ook iets langer dan gepland over deze routeverkorting. De koffie bij een heuse Raststätte is echt super dus we nemen er nog maar een. De band speelt alleen als er een buslading toeristen uit stapt, wij stappen dan maar weer op. Na nog 10 kilometer snelweg kiezen we toch maar weer voor de binnendoor weg die we de eerste dagen ook hebben gehad, hij is in ons hoofd een stuk beter dan werkelijk en om half vier komen we weer bij de cyclobus die precies wil vertrekken en nog even voor ons stopt. Na nog 30 km langs de boulevard en de buitenwijken van Havana komen we in Baracoa. Werkelijk niemand weet waar de casa is, ook de politie moet bellen, na 140km zijn we er dan toch.
De herrie van de airco zijn we meer dan zat en slapen met de ventilator met als gevolg dat we laat wakker worden. Zo laat zelfs dat de casa mevrouw een wakup call doet, anders worden de eieren koud. Om 9 uur zitten we op de fiets, het restaurantje waar we gister nog grote flessen water hebben gehaald heeft ze nu niet meer, de ober springt daarom snel op z'n fiets en een paar minuten later hebben wij ons water.
Net onderweg krijgen we een controle en ons hele paspoort wordt overgeschreven. Eerst 20 km erg druk en uitlaatgassen. Maar in een dorpje wel een soort van taartjes! Daarna gaan we echt het plattenland op, prachtig. Onze eindbestemming Villa Juanita is midden tussen de boertjes. bij de buren hangen de melkbussen uit te lekken, ook hebben ze een varken en een geitje wat de fles krijgt en dat alles op 20 bij 10 meter. Hier ontdekken we wel de batido: in goed Nederlands: milk shake, natuurlijk ook voor een paar cent. De casa mevrouw heeft alleen nog een illegaal kamerhok, zonder airco, we blijven toch maar. Het is nog bloedheet als we gaan slapen, maar we zijn zo moe dat dat toch lukt.
We worden wakker met landelijke geuren zeg maar. Vroeger op dan verwacht, maar het ontbijt komt echt pas op de afgesproken tijd.
Bij la Terazzas Parque National aangekomen hoeven we geen entree te betalen en mogen we zo doorfietsen, het is nog redelijk vroeg, stil en super mooi, we genieten. Totdat na het plaatsje (vooral hotels) de weg echt gigantisch steile hellingen gaat vertonen, werkelijk alles nat van het zweet. Zo'n 10 km moeten we flink aan de bak en het wordt al weer warmer. De beloning komt later met een heerlijke afdaling. Het is er echt prachtig. In Candelara kunnen we weer inkopen doen, heeft Roel een lekke band en eten we weer een pizza. Onderweg ontmoeten we nog 2 ander fietsers uit Florida; hij met een echt vreselijke baard en macrobiologisch vegetarisch (vrij lastig hier) en zij nog zo bleek als wat. Zij heet het wel goed voor elkaar want hij heeft alle bagage. Verder niet zo' n interessant stel. In San Diego de los Baños vinden we onze casa zo, een tandarts en lerares. Blijkt dat net een van de kinderen een gat in zijn hoofd heeft en de tandarts heeft geen betadine of jodium, die hebben wij voor hem en ook een paar pleisters. De casa mevrouw spreekt goed Engels en vertelt ons later openhartig over hun leven hier met weinig toekomst. Dit maakt veel indruk op ons, jeminee wat hebben wij het toch goed en makkelijk.
Bij onze speurtocht naar
brood komen we weer bij een bonnenboekje bakker terecht. de mensen wijzen al
naar hun boekje, maar gelukkig is de verdeelster zo aardig dat we ook wat
krijgen. Blijkt het bijna het beste brood tot nu toe, bij de toeristen bakker
verkopen ze meestal grote broden die snel paneermeel worden. Pas is het volgende
dorp vinden we water. Het wordt een tochtje met veel ossenkarren, citrusbomen en
wat tabak.
We zijn al snel in Pinar de Rio, een grote stad waar het routeboek ons in de steek laat. In het centrum komt er een Duits sprekende vrouw naar ons toe met een casa. We geven haar het voordeel van de twijfel, want we worden dat gezeur van die casaschooiers wel zat en de stad zit ons te ingewikkeld in elkaar (geen straatnummers maar namen, hoe onhandig). De casa is toch o.k. alleen mevrouw blijft maar kletsen en kletsen. Ze reserveert zelfs al een casa voor morgen wat er op het oog niet uitziet, gaan we dus niet doen. We bekijken de stad en helaas is de sigarenfabriek gesloten. Daarna begint het gigantisch te onweren en te regenen. Wij schuilen ergens waar nu net geen resto is. Bij het eten hebben we vette friet, vette gebakken banaan, veel vlees en gelukkig toch weer de rijst met bonen. En mevrouw maar kletsen en kletsen.
We hebben besloten niet verder westelijk te rijden maar naar Viñales te fietsen en daar een paar dagen echt vakantie te houden.
Toch nog een familie kakkerlak in Cuba aangetroffen, misschien door de regen dat het nu vochtig is dat ze zich weer laten zien, jakkes. We zitten weer op tijd op de fiets en weten weer brood te krijgen bij een bonnenboekbakker. daarna naar Viñales. Het stijgen van de weg gaat mooi geleidelijk, dus dat valt mee. Het uitzicht is schitterend. We komen eerst bij een uitzichtspunt waar ook een mooi hotel staat, hotel Jazmines, we gaan voor de bijl, even geen casavrouwtjes. We nemen zelfs de duurste soort kamer die ze hebben, een klein bungalowtje. Het uitzicht is echt fantastisch! We duiken gelijk het zwembad in. Vanaf 1 uur mogen schijnbaar ook niet hotelgasten in het zwembad,het stroomt vol met Cubanen, wel die het beter hebben dan gemiddeld want ze bestellen veel eten en drinken. Het is gedaan met de rust dus wij besluiten nog maar een rondje te gaan fietsen, mooi over kleine weggetjes. Weer terug in Viñales hebben we een geweldig lekkere mango milkshake. We eten in het dorp en moeten dan de berg weer op naar ons hotel. Het licht is nu erg mooi en het is een genot om nog even te fietsen. We besluiten de dag met lekker schommelstoelen op ons terrasje en een mega uitzicht.
wat je al niet over moet hebben voor een batido de platano, ofwel bananen milkshake: 20 km wind tegen, een paar hele hoge en steile bergen, brandende zon, kapot asfalt, een weg zonder asfalt en als toetje 2 km klimmen terug naar het hotel. Het was wel een heeeel lekkere milkshake. Nadat we gisteren de batido standaard hadden verbeterd met de mango is deze weer een trede omhoog. Vooral als je dan ook nog eens de prijs mee rekent: mango 1,5 CUC, banaan 2 Peso national, voor 1,5 CUC kun je dus ongeveer 15 bananen batidos kopen.
Het rondje lijkt op de kaart heel aardig de werkelijkheid is dus wat minder, vooral het steile klimmen dan. In Minas de Matahambre is nog een oude mijn schacht te zien. Ik hoop voor de Cubanen dat deze niet meer gebruikt wordt, de museum exemplaren in Europa zien er beter uit.
aan het eind van de middag liggen we voor pampus aan het zwembad en eten we in het restaurant van het hotel met uit zicht op de Mogotes. Het toetje was wel lachen: je bestelt een kano met tropische vruchten en ijs en je krijgt een sorbet glas met 2 bolletjes, en als je dan vraagt waar de vruchten zijn haalt de ober lachend zijn schouders op, wij lachen dan maar mee en laten het ijs goed smaken.
Tijdens het ontbijt met extra veel jus en een grote omelet, honing op de pannenkoeken en zoete sigaren, lijkt het erop dat de grote baas komt controleren. Alle stoelen worden netjes recht gezet. stopdassen aangetrokken en zoutvaatjes de goede kant op gedraaid. De vrouwen van de bazen worden bediend en na het ontbijt zijn het even grote graaiers als iedereen: ze nemen per persoon al gauw 5 kuipjes jam mee. Zie hier het goede voorbeeld.
Vandaag een klein rondje, we nemen de weg achter het hotel en op goed geluk rijden we dan weer links en dan weer rechts. Op een gegeven moment wordt het meer dan gewoon moutain biken, wel hebben er andere fietsers gereden, hartstikke steil grote greppels over de weg en flinke rotsblokken om omheen te sturen. Als we wat linten aan takken zien hangen besluiten we die maar te volgen, dat pakt goed uit en na nog een steiler dan steile helling naar beneden komen we weer terug in de bewoonde wereld.
Via een omweggetje komen we bij de mural de la prehistorica: een grote rotstekening met veel kleurige verf. Nadat we een foto hebben genomen, willen we aan de voet van de mural even wat drinken, blijkt dat we 3 CUC moeten betalen voor iets wat we al hebben gezien en wij zin zunnig als echte Hollanders rijden we dan maar door naar Vñnales waar we in een zijstraatje voor een paar peso national een broodje worst eten en een batido drinken.
In de middag liggen we aan het zwembad met als gevolg dat we nu allebei best wel wat verkleurd zijn. Morgen geen gelanterfanter meer, gewoon weer fietsen.
We genieten nog even van ons hotelletje maar stappen ook weer met veel plezier op de fiets. Bij de receptie moeten we iemand wakker schudden om uit te kunnen checken, haha zware dag. In Viñales doen we onze gebruikelijke inkopen, brood, water en bananen.
We ontmoeten veel korte klimmetjes, erg vermoeiend. Dan krijgt Roel zijn 2e lekke band, daarna gaat het regenen en als we zitten te eten onder een boom begint het hard te waaien en worden we bekogeld door mangos die uit de bomen vallen. Bij het opstappen heeft Roel weer een lekke band. De weg is vreselijk slecht en we schieten niet echt op. Tegen 4 uur zijn we pas in Bahia Honda. De casa die we vinden is nou net diegene die met klem wordt afgeraden, zowel in onze routebeschrijving als op internet. We zoeken naar een hotel, komen terecht bij een motel en daar worden we niet toegelaten. Een zeer goed Engels sprekende man scheldt op het Cubaanse systeem maar wil geen problemen door ons toch en kamer te geven. Dan toch maar in de Casa, die alleen nog de kamer van dochter in de aanbieding hebben, er is niets anders. We eten in het dorp in een resto voor wel 2 euro incl drank (ze hebben alleen 7 up) en 4 man hangend personeel en een bandje met 3 nummers die ze waanzinnig goed vinden en ook keihard aanzetten. Weer een genoeglijk schouwspel.
Schijnbaar heeft de casa zijn leven gebeterd, wij ondervinden geen problemen en de mensen zijn vriendelijk. Na brood en water ingeslagen te hebben gaan we weer op pad. na 6 km al de aflag richting Soroa waarna het flink klimmen wordt, vooral de laatste km voor de afslag naar las Terrazas. Daarna nog wel heuvelachtig maar dit gaat wel. Om 12 uur melden we ons bij hotel Moka. Aan de buitenkant ziet het er geweldig uit, de kamers zijn een beetje vergane glorie,maar ok. De douche bij het raam waar niets voorhangt, heel bijzonder. Maar je moet een verrekijker hebben vanuit de huizen om iets te kunnen zien. We verkennen het dorp en alle restos en cafeetjes. Daarna nog even aan het zwembad en schommelstoelen op ons eigen megabalkon. Gelukkig heeft 1 iemand in het dorp de radio aan, waar iedereen van kan meegenieten, wel zo praktisch.
We eten in een eethuisje tussen de flats echt het lekkerst van alle dagen, ze hebben hier smaak aan het vlees weten te krijgen, de Creoolse keuken kent blijkbaar geen kruiden, behalve hier dan.
Met heel lekkere zoetje broodjes bij het ontbijt begint de dag goed, ook de pannenkoeken zijn goed om weg te krijgen.
Vooral afdalen vandaag maar dat kan natuurlijk alleen met een paar klimmetjes. Het enige water wat we kunnen vinden is met bubbels, dat spuit dan ook geregeld de bidon uit. In Guanajay blijkt nog een groot oud theater te staan, water hebben ze er niet, dat zelfde in de volgende 2 plaatsjes, wel pizza met lekkere jugos natural.
In Baracoa vinden we snel een goede kamer met ramen aan 3 kanten zodat de wind er lekker door kan waaien. verder is het weer te heet om maar iets te doen. Denken we een rustig plekje te hebben, zet de achterbuurman de herriebox vol open, echt niet normaal. We lopen nog een rondje en gelukkig gaat het na een tijdje iets rustiger
.
We doen heel rustig aan, half 9 ontbijt, daarna spullen pakken. Bij het afrekenen kunnen ze niet wisselen, wordt stad en land voor afgelopen. Aangezien er een dikke mercedes staat, een scooter en andere luxe gunnen wij ze niets extra, zo aardig waren ze ook weer niet. Om 10 uur zitten we op de fiets, eerst naar Marina Hemingway: een alweer vergane glorie haven met een paar mooie boten. Dan koffie MET taart op een terrasje. Daarna ergens in een park gezeten, en een gesprek met 2 mannen met een fles rum. ze verklaren ons voor gek met dat fietsen maar we kregen een staande applaus haha. Hun leven bestaat uit, eten, slapen en drinken. Roel voegde daaraan toe, en in je droom fietsen, nou we hadden het helemaal gemaakt. Daarna nog een groentemarkt bezocht en toen richting waar de vliegtuigen naar toe gingen in de lucht. Ging over leuke landweggetjes en zowaar we kwamen bij het vliegveld uit, ruim op tijd. Inchecken ging snel, fietsen konden in de hoes mee.