Home

Foto album

Landkaart met route

 

 

 

 

Introductie

In november 2004 zijn we in Guatemala en Belize geweest. Dit was een hele mooie tocht, echt veel afwisseling in cultuur, natuur mensen en omgeving.

Om een beetje een idee te krijgen hoe we gefietst zijn, moet je even op de landkaart kijken. We hebben altijd in hotels geslapen, of wat daar soms voor door ging. Het eten was haast altijd goed, afwisselend en lekker, met de nodige cola daarbij zijn we zonder enige fysieke moeilijkheden weer thuis gekomen.

Veenendaal

Om 3 uur opgestaan, om kwart voor 4 zijn we klaar voor vertrek. Voor 5 uur op Schiphol, nog even wachten maar al snel kunnen we inchecken. Onze fietsen krijgen minstens 4 labels. Vliegtuig vertrekt op tijd en na het opstijgen wordt de landing al bijna weer ingezet. Op vliegveld Londen hebben we 3 uur de tijd en die hebben we hard nodig ook want er zit een hele busrit bij van de ene terminal naar de andere en dan nog een douane check. Het vliegtuig naar Maimi is te laat met als gevolg dat we in eerste instantie 2 uur moeten wachten. Gelukkig is dit maar een uur. Naar Miami duurt de vlucht 8 uur. Leek veel langer. In Miami hebben we onze overstaptijd ook weer hard nodig want we moeten eerst door de douane en daarna weer terug naar de vliegtuigen. Onze vingerafdrukken worden genomen evenals een foto, zitten we nu mooi in het USA bestand. Het vliegtuig naar Guatemala zit nog niet halfvol zodat we nog 2 uurtjes languit kunnen. De douane in Guatemala stelt niets voor en onze bagage en fietsen zijn er erg snel. Buiten staat onze transfer naar het hotel al te wachten. Alles gaat erg soepel, behalve dat er in Guatemala city ook grote files zijn, waardoor we er toch een hele tijd over doen om in Antigua te komen. Bij ons hotel aangekomen snel een douche en naar bed, we hebben er al ruim 24 uur opzitten.

 

Antigua

We zijn vroeg wakker, buiten is het erg bewolkt en vanuit ons hotel moet je de vulkanen kunnen zien, maar helaas. Na een ontbijt, waarbij Roel een experimentele pancake heeft; pancake met ui, paprika en bonen, lopen we door het stadje, bezoeken we het informatiebureau, megasupermarkt etc. Daarna zetten we de fietsen in elkaar en gaan we een rondje fietsen. In Antigua valt niet te fietsen, allemaal kasseien. Maar verder erg leuk door de koffieplantages gefietst. Rond 3 uur weer terug en doen we lekker lui. 's-avonds zoeken we een restaurantje, best wel moeilijk met zoveel keus.

 

Antigua rondrit

Snel uit bed want de vulkaan is nu wel te zien. Ontbijt hebben we in een restaurantje wat verstopt ligt achter een boekwinkel. Roel kan deze keer de pancakes nauwelijks op, de yoghurt van Jolanda is ook heerlijk en bij het zien van de taarten loopt het water uit je mond. De tocht naar het Cruche de Cerro wordt vandaag niet door de politie begeleidt (vanwege de mogelijke bandieten die hier schijnbaar zitten), die heeft het te druk met de voorbereiding van een processie. We hebben dus nog tijd genoeg om op zoek te gaan naar een adapter voor onze Psion. Na 2x nee vinden we op de markt toch wat we zoeken. Toen op naar de fontein waar de 2 Nederlanders waarvan 1 met baard op ons wachten. Al snel vinden we een stel op een bankje met fietshelm, dat zullen ze dus moeten zijn, maar die spreken enkel Spaans, meteen daarna komen de juiste Nederlanders op ons af. Het blijken echte genieters te zijn, in de vut zodat hun ‘vakanties’ geen tochtjes zijn van een paar weken, maar van maanden, half jaar en zo, we mogen hopen dat wij ook zo oud mogen worden. Onder het genot van een kop koffie worden de laatste nieuwtjes uitgewisseld, wie er in Nederland nog meer bedreigd worden, hoe het gaat met hun cursus Spaans die zij volgen; logeren bij een Spaanse familie, 4 uur per dag les (1 op 1) en dat dan 3 weken lang. We gaan met ons vieren dan toch maar op weg naar het uitzichtpunt Cruche de Cerro. Het blijkt een tochtje van amper een half uur te zijn en we komen geen bandieten tegen. Ondertussen zijn alle drie de vulkanen volledig uit de wolken tevoorschijn gekomen en hebben we dus een mooi uitzicht.

 

Na wat gegeten te hebben, gaan we op zoek naar de processie. Die hebben we vrij snel gevonden en het duurt meer dan 1,5 uur voordat het hele gebeuren voorbij is, als laatste wordt een megagroot tafereel meegedragen met een gestorven Jezus en huilende Maria. Dit gevaarte wordt door 50 man aan elke kant gedragen. Die processie duurt uiteindelijk van 2 tot 8 in de avond, het grote tafereel wordt daarbij ook nog ’s-avonds verlicht. Er lopen trouwens veel jonge mensen in mee. Na koffie met een groot stuk taart nemen we afscheid van de andere fietsers, zij blijven voorlopig nog in Antigua en zullen daarna vrijwilligerswerk bij een project gaan doen waarna ze weer op de fiets zullen stappen. Wij stappen morgen al weer op de fiets.

 

Panajachel

We worden vroeg wakker omdat onze buren ook vroeg wakker zijn, beetje gehorig. Maar we hebben een lange dag voor de boeg dus eigenlijk wel handig dat we zo vroeg op zijn. Na alles nog niet zo vlot te hebben ingepakt, en ontbeten te hebben gaan we om 7 uur op pad. Het is hartstikke koud maar de lucht is helemaal blauw. De weg naar Chimentenango is best mooi, maar wel al wat verkeer en klimmen. Bij chi komen we op de hoofdweg nr 1, de Pan American Highway, en daar is het heel druk, de weg is slecht, smal en gaat omhoog. Na 5 km hebben we het gezien en al snel hebben we een lift van een pick-up waar de fietsen perfect inpassen. Na 15 km slaan de heren af een weg op die ons zeer werd afgeraden vanwege, jawel, bandieten. Wij vervolgen onze tocht dus verder op de fiets over de Pan American. De weg is nu beter, breder en iets rustiger. Maar het klimmen blijft pff en zou de hele dag duren. We moeten tot 2650 m. klimmen en na een paar keer op 2500m gezeten te hebben vinden we het wel genoeg. Helaas mag het niet zo zijn. Na even afdalen begint het klimmen weer. Tot overmaat ramp slaat de derailleur bijna tussen de spaken van Jolanda. Onder toeziend oog van een meisje probeert Roel deze zo goed of kwaad het gaat weer recht te zetten met behulp van een kei. De laagste versnellingen zijn niet te gebruiken, maar met wat extra inspanning kunnen we verder. EN de weg blijft stijgen en ook de beloofde 2650 krijgen we nog even voor onze kiezen. En toen dachten we nu gaan we dalen, maar nee na even dalen mogen we weer klimmen. Maar wel heel mooi uitzicht over de vulkanen en het meer. Na 80 km zet de echte afdaling in, en stevig ook. Remblokjes versleten, in 20 km naar 1500 meter, dooie vingers in de afdaling brr het wordt al weer koeler want het loopt al tegen de avond. Al snel vinden we hotel wat ons wel wat leek vanuit de lonley planet, maar dat is het niet. De tweede keus moest het maar worden, hoewel het ook niet alles is. Snelle douche en dan op zoek naar wat eten, en dat zit om de hoek.

 

Panajachel, rondrit

Weer vroeg wakker maar nog tot 7 uur weten te blijven liggen. Spullen gepakt, ontbeten (met een soort brinta pap) en toen van hotel gewisseld, even iets meer luxe, waarom vies doen als er beter is, en dat dan voor 25 euro. Roel gaat daarna de fiets van Jolanda repareren, en treft in een fietsenwerkplaats shimano onderdelen waaronder ook een derailleur aan. De fiets wordt erg internationaal met ook nog Italiaanse bladen erop. Maar alles loopt weer gesmeerd. Ondertussen geeft Jolanda de was gedaan. Na een kop koffie besluiten we te gaan fietsen naar San Catarina de Palopo en San Antonio Polopo. Gaat weer goed op en neer en de 18 % wordt weer gehaald. Maar zo zien we wel de 3 vulkanen erg mooi liggen. In het laatste plaatsje (de weg houdt hier op te bestaan) eten we soep, waar we wel een uur op moeten wachten. Maar dan heb je ook wat, soep dus en een soort kaassoufflés (empanadas). Terug gaat bijna makkelijker en zo zijn we lekker op tijd terug voor een heerlijke douche, boekje, drankje, chippie. De hele bovenverdieping (3 kamers) hebben we nog steeds privé inclusief het balkon; we zijn de koning te rijk.

 

Chichicastenango

Na weer een lekker bordje Guatemala brinta begint de tocht omhoog. We moeten zo'n 1500 m omhoog over 20 km. Gisteren dachten we nog om een pick-up te regelen, maar wij zijn geen watjes en fietsen dus gewoon naar boven. Onderweg hebben we ook de eerste ballonnen weer uitgedeeld met als ruil natuurlijk een paar foto's. Boven aangekomen op de Pan American Highway slaan we links af van deze weg af en het landschap veranderd eigenlijk meteen, veel weidser en de weg is ook rustiger. We hebben ons huiswerk niet helemaal goed gedaan want we schrikken toch wel van de ernstig steile klim met 21% haarspelden en druk verkeer op het eind van de dag. In een van de internetverhalen die we bij ons hebben leest Jolanda later dat die mega klim er inderdaad zit, troost ons dat ook andere fietsers van die berg last hebben gehad. Het hotel is snel gevonden het uitzicht vanaf het balkon is mooi en de douche warm. De kamer is erg bijzonder ingericht, een open haard, een tijger als bedlampje, een schilderij die een bevalling uitbeeld, waarbij het hoofd van het kind al geworpen is en opgevangen wordt, en verder diverse oeglelijke beelden. In het dorp is de opbouw van de markt van morgen in volle gang. Bij de kerk waar katholicisme en Maya geloof goed samen gaan, worden we aangesproken door een officiële gids, hij brengt ons naar een maya ritueel. Na een kwartiertje lopen komen we bij een soort altaarplaats waar een sjamaan bezig is van alles in een vuurtje te gooien. De gids vertelt dat de verschillende altaartjes voor verschillende doelen zijn: goede zaken, goed huwelijk (daarbij worden van 2 kippen de kop afgehakt en als die dan leuk blijven spartelen, wordt het een goed huwelijk). Op de weg terug moet de beste man natuurlijk geld hebben, wij hebben hem bij het vertrek gevraagd wat het zou kosten, maar dat zou afhangen van zijn goede diensten. Wij vinden die diensten 30 q waard en hij vraagt nu gewoon 200 q (20 Euri) voor een uurtje, ach ja verdienen wij niet eens, uitzuiger. Jammer genoeg hebben wij niet 30 gepast zodat hij toch nog 50 krijgt. s’Avonds eten we waar alle toeristen eten, maar het smaakt goed. Daarna even langs de bakker, en hoe toevallig ze hebben taart dus weer een stuk meegenomen en deze bij de openhaard opgegeten. slapen is geen probleem en het was niet eens zo koud als we verwacht hadden.

 

Sacapulas

We zijn weer bijtijds wakker en gelukkig schijnt de zon op ons balkon zodat we met onze gister gehaalde broodjes kunnen ontbijten met verse sju uit een pakje. Daarna naar de markt waar chichi om bekend staat, mooi toeval dat we hier op donderdag, marktdag, zijn. Voor de toeristen ontzettend veel troep (beeldjes, maskers, kleden etc), wel zien we mooie hangmatten maar om die nu al mee te gaan zeulen lijkt ons niet zo een goed plan (sorry buurtjes). Buiten het toeristengedoe ook gewone markt waar ieder zijn waar probeert te verkopen, veel fruit en groente. Veel foto's kunnen maken van de Maya's. Om 9 uur pakken we de fiets ri. Sacapultas. Al gauw blijkt de kaart niet te kloppen want Quiche ligt opeens 10 km verder, dus i.p.v. 10 km worden het er 20 naar Quiche en het totaal wordt nu 65 km. En niet zomaar 65, veel flinke hellingen van meer dan 20% in de bochten, nee hier wordt geen asfalt verspild voor een bochtje meer. Maar daartegenover staat dat de weg wel rustig is en erg goed, behalve dan dat ze dol op drempels zijn. De omgeving is erg mooi, beetje als de alpen alleen dan met Maya mensen en erge stinkbussen die het op de hellingen ook moeilijk hebben en ons in een zwart rookwolk hullen. De mensen worden veel groetigerder en regelmatig gaat er een duim omhoog. En dan komt toch ook de tijd dat we echt gaan dalen van 2100 meter naar 1300, waar Sacapulas op ligt. Sacapulas is een klein dorpje en een hotel was na en keer vragen zo gevonden. Aan de buitenkant ziet het er veelbelovend uit van binnen erg basic en een paar kakkerlakken moeten even doodgetrapt worden. De muur met de andere kamer is niet meer dan een lattenmuurtje, hopen dat er geen snurkmans komt slapen. De wc en douche met emmer is een etage hoger op het dak. Na ons opgefrist te hebben bekijken we het dorp en daarna met boekje op de hoogste etage gaan zitten met uitzicht op bergen om ons heen. Hoewel in ons hotelletje ook resto is, is het toch geen resto, geen zin zeker. We worden verwezen naar het resto van hotel nigro negro. Daar is mevrouw erg chagrijnig en wil ons gewoon niet begrijpen wanneer we vragen om soep en pasta. Soep heeft ze klaarblijkelijk staan dus die krijgen we. Daarna gaat ze zitten en lachen met andere vrouwen, dus we hebben het gevoel dat we behoorlijk in de maling worden genomen, blij dat we hier niet slapen, mede hierdoor maar ook omdat het resto er al goor uitziet. Afijn we geven het op dat er nog pasta of iets anders komt en gaan naar de bakker die we bij de markt ontdekt hebben. De cakejes zijn een welkome aanvulling op onze maaltijd. De nacht gaat gepaard met veel herrie van tv, buitenherrie etc., maar uiteindelijk vallen we toch in slaap.

 

Uspatan

Bij de ijzerzaak even een paar slangklemmetjes en een dikke spijker gekocht zodat de gebroken achterdrager van Roel mooi gespalkt kan worden. Verder is het geheel bewolkt wat misschien niet zo gek is want we moeten natuurlijk weer ernstig omhoog, pf met de zon erbij was het helemaal niet leuk geweest. Dit keer 2 hoge bergen over, via een gravel weg. Al snel rijden we in de wolken, hele kleine mieserdruppeltjes maken het er niet warmer op. Die keren dat we tussen de wolken door kunnen kijken is het uitzicht schitterend. De eerste 10 km gaan eigenlijk best goed, weinig verkeer redelijke weg, het vervelende is wel dat na 10 km een dorp moet komen wat in geen velden of wegen is te bekennen. Na nog 4 km klimmen en 5 km afdalen zijn we dan toch in Cunen, de kaart heeft ons weer voor bijna 10 km opgelicht. Jammer genoeg is de  afdaling wat nat zodat dat niet helpt de gemiddelde snelheid van de dag op te krikken. Aan de andere kant van Cunen is een hotel wat er van de buitenkant goed uitziet, voor ons is het nog te vroeg om te stoppen maar Cunen is een aardiger plaatje dan Sacapultas. En er is een bakker met lekkere chocolademuffins. Op een grasveldje buiten Cunen lekker zitten lunchen. Daarna weer veder. En weer is het klimmen. In Uspatan zijn meerder hotels, en al snel vinden we een schone. Na een douche gaan we even het dorp in en eten we een hamburger op de markt. Het is ondertussen al behoorlijk koud. Het resto waar we zouden kunnen eten is gesloten, dus verder zoeken. Er is nog een eet-iets. We hebben niet echt keus van wat we wilde eten dus het wordt lauwe soep met een bord met koude aardappels, koude rijst, koud vlees. De aardappels gooide we in de soep, zodat het nog wat wordt. We dachten de avondmaaltijd nog te redden met een tocht naar de bakker maar die is reeds gesloten. Dan maar aan de chips.

San Christobál

Weer op tijd wakker, en het is koud. Gelukkig is de bakker hier wel vroeg open zo dat we op tijd kunnen ontbijten en wegwezen. Al snel hebben we onze lange broek aan. Onze thermoshirt hadden we al aan maar nog een trui en regenjas is er bij nodig, we rijden een tijd dik door de wolken. De eerst 30km is afdalen over een hele slechte weg, gaat dus niet harder dan 6 km per uur. Regelmatig stoppen we om van het fantastische uitzicht te genieten. Na de 30 km afdalen is het weer klimmen. De eerst 5 km stijl omhoog over een weg vol keien en gaten, daarna blijft het nog 30 km iets rustiger stijgen op een zo niet nog slechtere weg. Maar het uitzicht blijft heel mooi. Denken we dat alleen die weg moeten overwinnen, krijgen we ook nog honden op ons af. Wanneer je dan afstapt om een steen te pakken zijn ze al zo'n beetje weg, maar ja je moet wel steeds afstappen en je schrikt je een hoedje van die beesten, die het liefst per 4 tegelijk komen. Hoewel we naar Coban wilden doorrijden besluiten we bij het zien van een gloed nieuw hotel in San Cristobal Verapaz te blijven (hotel is 1 week open, en ruikt nog naar drogend beton). Het stadje is van alles voorzien, een luxe bakker waar wij onze slag slaan, morgen is het zondag dus dan weet je niet wat er dan open zal zijn, want de mensen zijn erg kerkelijk, elk dorp heeft minstens 1 kerk maar meestal meerdere, in stadjes zit er in elke straat we een. Dit is echt een wereldstad want ze hebben zelfs Pringles, onze dag die zo lang heeft geduurd wordt op deze manier goed afgesloten. En als dat nog niet alles is, hebben we 's-avonds een echt goede maaltijd met naast ons een aflevering van 'De Tokkies in Guatemala': een familie met verschillende dikke tantes en een stoet kinderen komt het restaurant binnen, er is niet genoeg ruimte want het is een klein restaurant (6 tafels) maar met wat geschuif met de tafels die nog leeg zijn kan de helft zitten, ze zitten zowat op onze tafel maar goed. Ze hebben zelf meegebracht eten wat ze samen met wat in het restaurant besteld is naar binnen werken en dat lijkt meer schransen dan eten. Drinken rukken ze zelf uit de koelkast en de kinderen maken elkaar al snel af als niet snel het eten komt, en dat komt niet snel want elke tokkiemama heeft voor haar eigen kinderen hamburger met friet besteld, maar dat had de keuken niet door, dus na 1 gehoord te hebben, kwam de volgende met twee en weer een andere met 1. Dus ze kwamen niet met 4 maar met 1 hamburger want dat was de laatste besteling. Afijn het duurt een tijdje tot alle kinderen wat hebben. Ondertussen zijn de volwassenen al wel uitgegeten en het is een bende op tafel van alle etenszakjes van de markt, erg vermakelijk.

 

La Tinta

De juiste weg uit het dorp is snel gevonden, het lijkt wel of we langs allerlei buiten huizen rijden: grote hekken, grote oprijlaan en grote huizen. Na 6 km gaat het redelijke asfalt over in heel strak net gelegd asfalt, jammer alleen dat het ook begint te regenen. Na 23 km moeten we helaas afscheid nemen van het asfalt, maar niet van de regen, die blijft bijna de hele dag bij ons gelukkig niet hard maar toch. De gravel weg is oké en op een paar hellinkjes na gaat het vooral naar beneden, dat is ook nodig voor de temperatuur want kou lijden hebben we de laatste dagen al genoeg gedaan. Vanuit het bergachtige rijden we tropisch deel van Guatemala in. Het regenwoud is al lang verdwenen, wel staat er zo af en toe nog een flinke boom langs de weg met lianen en Bromelia's en zo. Na bijna 55 km gravel bereiken we La Tinta waar we snel het beste hotel van de stad vinden, basic maar schoon. Naast een kerk waar de hele middag en avond herriemuziek wordt gemaakt. Voor het eten vinden we in de straat een resto, bende binnen, alle potjes en pannetjes op verschillende houtvuurtjes en de gans loopt vrolijk door de keuken. Er staat een kast met allemaal rotzooi en in de hoek, aan de muren en aan het plafond allerlei reclame dingen incl. lichtbak. Achter een gordijn is een slaapruimte, in wat voor bende leven deze mensen. De tafel waar wij aan zitten moet nog even worden ontstoft. Maar het eten smaakt erg goed. Teruggekomen in ons hotel zijn daar problemen met een paar dronkemannen die niet weg willen maar een gratis of voor weinig kamer willen hebben. Als ze die niet krijgen gaan ze ongeveer voor onze deur liggen. Uiteindelijk krijgen ze dan toch een kamer.

 

El Estor

We worden wakker door het lawaai van boven, ze zijn om half 6 al druk bezig met het meubilair te verschuiven, een kwartier later gevolgd door keiharde muziek. Goed we zijn dus op tijd wakker. Wanneer we klaar staan om te vertrekken regent het. Na dit 10 minuten te hebben aangezien besluiten we maar op de fiets te stappen. Na een uur is het echt droog en kunnen we genieten van de omgeving én iets minder genieten van de 71 km lange hobbelweg. Gelukkig zitten er geen grote hellingen in, wel af en toe heel vervelende stenen en wasbord. Het dal wordt steeds breder, De huizen van de mensen worden steeds armoediger. Veel koeien, ook nog echte cowboys gezien, maar vooral veel hobbels. Het hotel met uitzicht op het meer en een heerlijk veranda om op te zitten maakt wel wat goed, morgen nog maar 40 km hobbelen.

 

Castillo de San Phelipe

We kunnen uitslapen want vandaag maar 40 km. Maar toch weer vrij vroeg wakker, bij het horen van de regen draaien we ons nog maar een keer om . Toch staan we om 7 uur weer naast ons bed. En het bleef maar regenen, dus heel rustig ontbeten, tassen ingepakt. Maar het hield niet op en het al hele nacht geregend dus wij zagen een enorme modderpoel voor onderweg al weer voor ons. Half 9 besluiten we toch maar te gaan, regenjassen aan. Al snel is het weer hobbeldebobbel en de zijkant van de weg, die we gisteren nog redelijk konden gebruiken, is nu waterafvoer geworden en natuurlijk ook midden op de weg plassen, dus wanneer er een auto langskomt (is gelukkig niet vaak) dan is het als het tegenzit flets een modderhoos over ons heen. Het wegdek is verder weer als gisteren erg slecht en op sommige plekken als een wasbord, we weten gewoon niet waar we een beetje normaal kunnen rijden. Zo af en toe wordt het droog, maar voordat wij de regenjassen goed en wel uit hebben begint het al weer te regenen. Onderweg weer cowboys, koeien, bananenplantages en veel groen. Tegen de middag wordt het toch droog en..... na 30 km zien we opeens asfalt oor ons opdoemen, we kunnen het wel kussen, wat een heerlijkheid! We komen plots weer vooruit en afdalen gaat weer 30 km per uur, wat een feest! Zo zijn we dus al snel in Castillo de San Felippe, vlakbij Rio Dulce. Een hotel is vrij snel gevonden. Na een douche en de was naar het kasteel gegaan waar het entreekaartje een a4 tje is,geinig. Bij de entree wordt je wel verzocht je wapens even af te geven aan de bewaker……Daarna naar Rio Dulce, 4 km, voor de nodige boodschappen, drukke stad, nou ja eigenlijk een straat en vele hotels.

 

Castillo de San Phelipe, rondrit

Uitslapen!!!! Na het ontbijt rijden we naar Rio Dulce,  maar daar was ook niet zo heel veel te beleven. Walgelijk grote boten, als wij al onze ogen uitkijken naar die boten, hoe kijken de mensen hier dan er naar? Tevens te dikke Amerikanen die er rondlopen. Rondje gefietst, koffie gedronken, nieuwe pet voor Roel gekocht, geluncht en daarna naar het hotel terug. Rustig boekje gelezen, luie dag dus.

 

Finca Ixobel

Vroeg wakker, om 6.45 zitten we op de fiets. Het lijkt erop dat het droog blijft vandaag, we krijgen zelfs de zon te zien! De eerste kms zijn heuvelachtig en glad asfalt en gaan als een speer. Tot bij 15 km de eerste lekke band daar is. Daarna kunnen we weer snel verder in een ongekend tempo in vergelijking met de voorgaande dagen. Na 30 km is het bijna vlak. De kaart lijkt weer eens niet te kloppen. Poptun ligt 10 km verder en plaatsen die op de kaart staan liggen er soms niet of ergens anders. Er liggen trouwens bijna geen echte plaatsen op de route, er is bijna niets. Ook het verkeer is heel weinig, soms een bus of een mega vrachtwagen. Onderweg wel de nodige ranches met de bijbehorende cowboys. Iedereen zwaait weer enthousiast, wij dus ook. Na 50 km moeten we klimmen en komen we weer tot 650m hoogte; de helling doet weer 10% en meer. Tot Ixobel blijft het op en neer gaan. Finca Ixobel is snel gevonden en ziet er geweldig uit. We nemen een huisje met gedeelde badkamer maar we krijgen geen buren. Wat je eet en drinkt schrijf je op en wordt tot slot afgerekend. De finca wordt gerund door vooral reizigers die blijven hangen en tegen kost en inwoning het werk doen. Je kunt je afvragen of het niet beter is de plaatselijke bevolking aan het werk te helpen, maar goed. Eten s-avonds is een buffet en is heerlijk. Wanneer we terugkomen in onze hut blijkt het ergens anders op de Finca feest te zijn, we hadden al een grote groep gezien. De discoherrie duurt tot zeker 2 uur en we kunnen nauwelijks slapen maar uiteindelijk vallen we echt in slaap.

 

Flores

Op tijd weer op, als eerste zijn we voor het ontbijt aanwezig. Om 7.45 uur zitten we op de fiets. Op 20 km met wat klimmetjes na is de weg verder bijna vlak te noemen. We gaan vandaag dan ook erg hard. Er is niet veel te zien, geen echte dorpjes met markten of zo, alleen maar ranches en cowboys. We leggen dan ook binnen 6 uur de ruim 100 km af. In Flores bekijken we een paar hotels maar uiteindelijk kiezen we toch voor iets simpels en schoon, met een dakterras waar je uitzicht hebt over het meer. Na een douche lopen we wat door Flores wat een klein dorpje is op een eilandje met vooral hotels, Restaurants en souvenirs winkeltjes.

 

El Remate

De bakker waar we broodjes halen heeft chocolade taarten in de vitrine staan. Je vraagt je trouwens wel af waarom die chocola niet smelt, ze staan midden in de zon. Via een omweggetje vinden we dan toch de goede weg richting San Andres, nou ja goed: het is weer een mega keien weg door vrij saai landschap, we hadden ook voor de doorgaande weg kunnen nemen met glad asfalt, maar we zagen op tegen het dan ook harder rijdende verkeer. We treffen onze eerste fietsreiziger, na een paar minuten met ons meegefietst te hebben rijdt hij door, hij gaat harder dan ons vakantie tempo. In El Merate (een dorpje wat enkel uit hotelletjes bestaat trouwens) vinden we snel een onderkomen; een tweeondereenkap kamer, met de wasbak buiten en de douche die ook via de buitendeur te bereiken is. De kamer bestaat niet uit 1 maar 2 ruimtes dus we kunnen de fietsen binnenhuis krijt. We tutten de rest van de dag maar wat aan.

 

El Remate (Tikal)

Om 5 uur op om naar Tikal te gaan. Om half 6 komt het busje ons ophalen en na 45 minuten rijden zijn we bij de ingang, waar we bijna als eersten aankomen. Omdat tempel 4 bekent staat om zijn mooie zonsopgang lopen wij daar snel naar toe (zeker een half uur lopen vanaf de ingang). Via een trap aan de zijkant kun je bovenop de tempel geraken. Daar bovengekomen is het helaas boven de bomen mistig. Wij wachten even en eten ons ontbijt, maar het mag niet baten de zonsopgang is vandaag niet wat het had moeten zijn. We dalen weer af en bezoeken de andere tempels. Bij een van de tempels moet je met een trap wat meer een ladder van 60 meter is, omhoog. Boven gekomen is het uitzicht wel heel erg mooi, je kijkt over de bomen heen en her en der steken mayatempels boven de bomen uit. De afdaling van deze tempel is helemaal niet leuk, maar we zullen wel moeten. Naast alle tempels (tempel 4 bezoeken we na de mislukte zonsopgang nog 2 keer en het was uiteindelijk helemaal helder) zien we ook mooie fazanten of zo, een soort miereneters die ook in bomen klimmen en apen. Om 2 uur gaan we weer met het busje terug, na 8 uur tussen de tempels is het wel genoeg geweest. De rest van de middag doen we weer niet veel. De zonsondergang over het meer is wel erg mooi.

 

San Ignacio (Belize)

We stappen weer op de fiets voor de laatste 60 km in Guatemala richting Belize. De eerste 30 km gaan goed, mooi asfalt nog niet te warm. We schatten dus in om voor de middag de grens over te gaan. Waar het niet dat de volgende 30km alles in de strijd wordt gegooid om ons in Guatemala te houden. De weg stopt met goed zijn, er ligt dan wel asfalt maar daar hebben ze voor dat het droog werd nog keien in gegooid en er lekker sporen in gereden en tot slot ook nog in de breedte van de weg sporen getrokken voor het betere wasbord effect. Daarbij stijgt de temperatuur snel naar rond de 40 graden. Over de laatste 30 km doen we dus 4 uur. Net voor de grens worden we weer ingehaald door de (Duitse) fietser die we al eerder tegenkwamen.Hij vertelt ons dat hij heeft gehoord dat er in Guatemala afgelopen week toch wat toeristen zijn vermoord en beroofd, oeps wij maakte daar steeds grapjes over. We drinken wat en gaan dan met zijn 3-en de grens over. Tot San Ignacio rijdt hij met ons mee, hij gaat dan verder, wij vinden het genoeg voor vandaag. Belize is hier meteen anders, tuinen liggen er netjes bij, weg is goed. San Ignacio is een leuk stadje, wel met vrij veel toeristen, maar dat zijn wij ook. We vinden een heerlijk hotel midden in het centrum, ons hoor je niet klagen. De mensen zijn ook erg relaxt, en Roel laat bijna spontaan rasta’s zetten en een joint is ook wel van hier zeg maar. Wij houden het bij onze zeewier thee, ook he man erg relaxt.

 

San Ignacio, rondrit

We hebben besloten hier een dag te blijven. Op de kaart hebben we een leuk rondje gevonden om te fietsen. Al snel vinden we de juiste weg die goed begint maar al snel erg op de wegen van Guatemala gaan lijken, daarbij is het echt vies heet, maar wij zijn geen mietjes en het weggetje is erg mooi. We bezoeken de vlinderkwekerij waar we een rondleiding krijgen en zien hoe de vlinder een vlinder wordt vanuit het rupsbestaan. Daarna fietsen we verder en is het allemaal verder dan we hadden verwacht. We hadden nog naar de Xunantunich tempel gewild, maar dat is niet haalbaar. We zoeken een internetcafé en sturen weer een teken van leven want wij weten niet tot hoever de moorden in Guatemala in de Nederlandse kranten staan.

 

Belmopan

Voordat we naar Belmopan gaan, fietsen we eerst terug richting grens met Guatemala om de Xunantunich te bezoeken. We zijn daar als een van de eersten en het is heerlijk rustig. Het uitzicht vanaf de tempel is erg mooi. Na een uurtje op de tempel gezeten te hebben (vooral fotos met de zelfontspanner gemaakt wat steeds mislukte) kwam er een grote groep scholieren aan dus voor ons het teken om weg te wezen. We moeten vandaag immers nog wel een stukje fietsen. Na in het hotel onze tassen opgehaald te hebben gaan we op weg De weg is niet bijzonder, gewoon groen groen groen. En het is erg warm (43 graden), is de weg eindelijk goed hebben we weer iets anders om over te klagen… Eigenlijk wilde we na Belmopan naar de Blue Hole fietsen, ongeveer 25 km een andere weg op, maar we zijn helemaal op door de warmte dus we besluiten in Belmopan te blijven. Deze stad is de 2e stad van Belize en wordt gezien als de economische hoofdstad waar ook alle belangrijke mensen en gebouwen zitten omdat Belize City nog wel eens door een orkaan wordt weggevaagd. Maar deze stad stelt werkelijk niets voor. Voor het eten vinden we 1 restaurant waar de mensen er niet echt veel zin in hebben, maar goed. Zelfs de hotels stellen niets voor, of misschien die van 100 dollar maar dat vinden wij echt te gortig. Het hotel wat wij nemen is de prijs niet eens waard, het is schoon maar verder erg basic.

 

Caye Caulker

We zijn vroeg op om de warmte vandaag voor te zijn. De weg naar Belize City is nog saaier dan gisteren, eigenlijk rij je steeds over een weg met links en rechts moeras. Dorpjes kom je amper tegen, dus je wordt niet afgeleidt om ergens te blijven hangen. Halverwege komen we onze Duitse fietser weer tegen die alweer op de terugweg naar Guatemala is, Belize City en Caye Caulker heeft hij al weer gezien. Hij houdt de vaart er goed in zullen we maar zeggen. We praten weer even (bij gebrek aan een drinkgelegenheid dan maar aan de kant van de weg). Daarna gaat ieder zijn eigen weg weer. Voor de middag zijn we in Belize City. We proberen eerst met fiets en al naar Caye Caulker te komen. Tegen de verwachting in lukt dit, fietsen gaan achter op de boot tegen betaling van 15 Belize dollars voor beide fietsen. Nog voor we aan boord van de boot gaan wordt Roel gevraagd of hij toch wel de goede stuf rookt, jeh man. Dus de middag brengen wij door op Caye Caulker, een super toeristisch eiland met alleen maar hotels en restaurantjes en meeeeer dan relaxte mensen. Met onze fietsen kunnen we makkelijk eerst het hele eiland verkennen en alle hotels aanzien (eiland is niet zo heel groot, 6 km lang en 500 meter breed). Uiteindelijk nemen we een super-de-luxe hotel. Beetje rondgekeken, duik in de zee genomen.

 

Caye Caulker

Jeh man, we konden lekker uitslapen man op het lekkere bed man dat eens niet was doorgezakt of de veren in je rug staken man. Roel slenterde heel relaxt man naar de bakker, en we hebben een ontbijtje man, niet te geloven man, met zelfs melk man. Na het halve dorp he man toegeroepen te hebben, snorkeltrip geboekt voor een halve dag, ja man, fantastisch man. Met de haaien en platvissen zwemmen man en een heleboel andere vissen man en koraal gezien man, zo mooi man. En lekker verbrand man op de rug man. Rest van de middag naar de andere kant van het eiland gelopen man, heel relaxt man.

 

Belize City

Rustig ontbeten en om 11 uur de boot terug naar vaste wal genomen. Belize City is een arme stad, slechte huizen, mensen lijken vooral dronken en stoned. De hotels die we hebben uitgekozen blijken inmiddels niet meer te bestaan. Na 4 gezocht te hebben geven we het op om een beetje middenmoot hotel te vinden. We stappen binnen bij een duurder iets, waar ze zo vriendelijk zijn ons te verwijzen naar een bed en breakfast iets buiten de stad wat iets goedkoper is. Onderweg daar naar toe zien we opeens een bord van een ander B&B, en dit blijkt echt geweldig te zijn. Een klein huisje voor onszelf, mooi ingericht, prachtige badkamer etc. Flappie ligt steeds voor onze deur, ook een veilig gevoel (onze kat is groter trouwens). Na alles weer uitgepakt te hebben rijden we nog even wat rond, daarna alvast wat voorbereidingen voor de terugvliegreis van morgen.

 

Naar huis

Omdat Internet er gisteren helemaal uitlag in Belize hebben we niet onze vluchttijden kunnen checken. Aangekomen op het vliegveld (was nog zo'n 1,5 uur fietsen) blijkt deze een uur later te gaan. Maar de airco op het vliegveld doet het goed en wij pakken rustig de fietsen in. Wanneer we inchecken moeten de fietsen per se in een doos, maar ja wij hebben geen doos, wij hebben fietshoezen die de heenweg ook werden geaccepteerd door de zelfde luchtvaart-maatschappij. Toch moeten de fietsen in een doos, maar wij hebben geen doos. Uiteindelijk hebben hun een doos voor ons. Na even wachten komt er geen doos, wij vragen waar blijven die dozen nu. Zo'n bagage mannetje zegt dat we moeten betalen voor de dozen, daar had de incheckmevrouw het niet over gehad. We laten hem die dozen halen, die door iemand anders worden gehaald. Dan komt mannetje 1 weer om geld, wij vragen een bonnetje want wij zien het geld al in zijn eigen zak verdwijnen. Uiteraard kan hij geen bonnetje geven, maar wij willen wel een bonnetje voor wij betalen. Er komt geen bonnetje en wij betalen niet en de fietsen gaan in de doos gewoon mee naar Nederland. In Miami en Londen krijgen we hetzelfde ritueel als op de heenreis van douane en transfers van de ene terminal naar het andere. Omdat in Londen de transfer van de ene terminal naar de andere niet helemaal soepel verloopt, missen we nog bijna ons vliegtuig. Gelukkig helpt een medewerkster van het vliegveld ons snel door alle controles zodat we toch nog net op tijd zijn. In Nederland is het even wachten op de fietsen maar als die ook weer in ons bezit zijn kunnen we op de fiets stappen richting onze auto die op Roel zijn werk staat in Schiphol Rijk. Moe maar zeer voldaan komen we dan tegen de avond thuis en stoken de verwarming lekker op, het verschil is toch wel bijna 30 graden brrrr.