Om 3 uur gaat de wekker in Veenendaal, da's best wel vroeg en best koud. Maar om 10 uur zitten we heerlijk op de fiets op Sicilie, in de korte mouwen.
Torre Nubia tussen de zoutpannen is maar een kale toren. In het natuurgebied zien we ook nog een flamingo en die is een stuk sierlijker.
Tot Trapani is alles plat, naar Erice is alles omhoog, behalve de temperatuur: 12 graden is het boven in de mist. Wel mooi die wolken rond een oud kasteel, maar het mooist zijn toch wel de bloemen langs de weg, alle kleuren onkruid staat in bloei.
We eindigen in Scurati, hotel Cata Buguto, natuurlijk inspecteren we de kamer eerst op mafia-afluisterapparatuur, want je weet maar nooit.
afstand: 58 km, hoogtemeters: 864, gem. snelheid 14,1 km/u.
Dikke wolken drijven over als we naar San Vito lo Capo fietsen. De 2 beklimmingen zijn goed te doen. Bij een buitje schuilen we in een klein hokje, dit is natuurlijk een mafia schuilhut en niet echt pluis maar we hebben geen zin om nat te regenen.
Na 5 minuten fietsen we op ons gemak verder want anders halen we de bui weer in. In San Vito lo Capo drinken we koffie en fietsen we nog eens stuk richting natuurpark Zingaro. Als de weg na een klim scherp daalt, besluiten we terug te gaan. Terug in ons hotel begint het te onweren en wordt het ook knap koud, gelukkig ontdekken we dat de airco ook kan verwarmen.
Afstand: 63 km, hoogtemeters: 994, gem. snelheid: 21,7 km/h.
Ook vandaag weer dikke wolken en nu met druppels en dan weer zon en dan weer wolken dus trui uit jas aan trui aan jas uit, echt warm wordt het nooit.
Via een tussendoorweggetje komen we bij Segesta. Ineens zijn we niet meer de enige toeristen. Daarna richting Alcamo. Daar ligt een mooie nieuwe tunnel waar we met de fiets niet door mogen, één bordje wordt besteed aan de fietsrichting. Deze omweg resulteert in 15 loodzware kilometers want de weg loopt recht bergop en berg af. (> 20%). Als we eenmaal weer op de goed weg zitten is het haast vlak naar Partinico. Naar Monreale hebben ze nog even een flinke berg in petto. De afdaling is ijskoud dus handschoenen aan en toch dooie vingers. Monreale is erg druk: iedereen is op de zaterdagmiddag lekker door de stad op en neer aan het lopen. B&B la Ciambra is zo gevonden, werkelijk vlak achter de katedraal. 2 oude mensjes die ons van alles proberen wijs te maken in het Italiaans. We eten pizza en blijkbaar in dé pizzeria van Monreale want binnen een half uur is het er stamp vol en kakelt het als een kippenhok: geweldig.
Afstand: 97 km, hoogtemeters: 1831, gem. snelheid: 13,8 km/h.
We bekijken eerst rustig Monreale. Ook hier weer mafia aanwijzingen, mannen met zonnebrillen en geen zon. Nog voordat we goed en wel buiten ons B&B staan in mevrouw al de bedden aan het afhalen. Via Palermo rijden we langs de kust. Hier is het een stuk drukker dan wat we gewend zijn. De natuur is niet echt heel bijzonder, wel geregeld uitzicht op het water natuurlijk. In Termini Imerese kunnen we het B&B niet meteen vinden, we hebben ook alleen maar een telefoonnummer bij ons, niet zo'n slimme actie. Dat bellen we dan maar en binnen 10 minuten komt er iemand met de auto die voor ons uit naar het B&B rijdt. De B&B ligt 2 km verder met 200 hoogtemeters maar we worden hartelijk ontvangen en krijgen een super kamer met groot terras. Het uitzicht op de stad en de zee is OK. We kunnen met de B&B familie eten. Dit blijkt dan zonder het meisje te zijn dat goed Engels sprak, veel handen en voeten werk dus en 2 woordenboeken. Oma was er wel bij en die bleef Jolanda maar knuffelen. Veel groente en daarna pasta en toch ook maar een stukje vlees: kalfslapje gevuld met asperges en artisjok.
Afstand: 70 km, hoogtemeters: 620, gem. snelheid: 15,4.
Met 37 graden in de zon is het geen slechte dag. Na 10 km bereiken we Caccamo, mooie oude straatjes, een groot kasteel en veel muurschilderingen. Bijna alle bars liggen in de schaduw, da's logisch voor in de zomer maar wij willen nu even in de zon onze koffie drinken. Als we er dan een in de zon vinden, heeft die natuurlijk geen terras, maar het randje van de parkeerplaats is ook prima.We hebben onze fietstassen al vol manderijnen van het B&B; wanneer er de enige auto die we lange tijd zien stopt komt er nog een lading bij, geweldig wat een gastvrijheid!
Het witte weggetje leidt ons ver weg van de snelweg. Heerlijk rustig en via Alia komen we bij villa Dafne; een super de luxe agroturismo. Kamer met balkon en schitterend uitzicht. Het eten is weer meer dan voldoende: schalen met antipasti, pasta en vlees, toetje en fruit en wijn en dat alles in een moordend tempo. We hebben de rest van de avond nodig om uit te buiken.
Afstand: 60 km, hoogtemeters: 1293, gem. snelheid: 12,9.
Voor het eerst een ontbijtbuffet. Het kleine weggetje wat we vanaf het balkon zien is erg rustig, misschien komt het omdat we bij een gesloten hek eindigen?! Na het checken van de ketting blijkt het hek toch gewoon open maar 200 m verder wacht een groter obstakel: een grote plas water met modderklei onder de treinbrug. We vinden een doorgang via het gras en riet en met de fiets op de nek lukt het ons ook deze hindernis te overwinnen.
Lercara Bassa kent nog een treinstation, maar dan wel in de middle of nowhere (voor de maffia???). Naar Prizzi lijkt het soms op Schotland: leeg gebied met een groot meer. Voor Corleone moeten we even steil naar beneden en weer terug omhoog natuurlijk. Voordat we in Campofiorito komen moeten we ook nog even een flinke berg over. En op het laatste stuk naar Contessa Entellina worden we weer op de proef gesteld: veel berg op.
Het B&B Rocca dei Caperi ligt een eind buiten het dorp. De vrouw des huizes is verbaasd als ze ons ziet en maakt ons duidelijk dat we echt geluk hebben: er is plaats, maar gisteren was het vol geboekt en ook stond ze op het punt weg te gaan.
's Avonds eten we met de B&B eigenaars weer een tig gangen diner met allemaal lokale en organische ingrediënten. Ook geven ze ons wat kaartmateriaal met fietsroutes, mooi voor de volgende dag.
Afstand: 87 km, hoogtemeters: 889, gem. snelheid: 14,9.
Natuurlijk is elke Italiaan met een zonnebril verdacht, sommige zaken zijn echter nog veel meer verdacht dan een gewone zonnebril.
Hieronder daarom een kleine selectie van de duistere mafia praktijken die zelfs voor een toerist niet te vermijden zijn.
U bent gewaarschuwd....
Een rustig rustdagje eindigt na 100 km en 7 uur zuivere fietstijd weer in hetzelfde B&B.
De zon schijnt als we opstaan, dit na een nacht met regen en veel wind: de Sirocco. Het ontbijt is met een fantastisch uitzicht, de start van onze tocht is dan ook vooral naar beneden. Bij een echte ouderwetse bakker in Pogioreale kopen we brood voor de lunch en gaan we op weg naar de ruïnes. Precies 40 jaar geleden zijn hier namelijk flinke aardbevingen geweest en enkele dorpen zijn toen compleet van de kaart geveegd. Bezichtigen mag niet maar kan wel: er loopt een mooi paadje langs het hek. Later blijkt dat het hek aan de andere kant van het dorp gewoon open staat. De verlatenheid van het dorp is geweldig. Bij een volgend dorp is een klooster op een moderne manier herbouwd: met gaas hebben ze de oude muren aangegeven, samen met de bestaande oude resten geeft dit een mooi effect. We blijven lange tijd de breuklijn volgen en komen diverse verlaten en verwoeste dorpjes tegen. Geen andere toerist te zien, dus heerlijk rustig.
Via wat omzwervingen komen we ook nog bij het meer: Lago di Garcia. Tegen 7 uur zijn we weer terug bij het B&B. De antipasti, risotto en de worstjes smaken weer goed en de wijn spoelt het allemaal lekker weg.
Afstand: 102 km, hoogtemeters: 1725, gem. snelheid: 14,4.
Ook nu starten we weer vooral berg af. Veel bloemen en ook schapen op de weg. Als we onze truien uit staan te trekken stopt een auto: de b&b eigenaars die onze zaklamp komen brengen.
Naar Santa Margherita is de weg afgesloten, we mogen het proberen van de werkmannen maar dan wel langzaam rijden: bergop met de fiets!! De weg is echt geblokkeerd: ze zijn strak asfalt aan het slopen, via de olijfboomgaard nemen we deze hindernis, op het laatst geholpen door de werkmannen, een daarvan bleef maar naar de billen van Jolanda wijzen: nog een grasje, en nog een en nog een.
Via het dal van de Belice rivier komen we bij Selinunte. Daar slenteren we over de boulevard en eten een ijsje aan het strand; het lijkt wel vakantie. Aan het eind van de middag geen chips maar antipasti.
Afstand: 76 km, hoogtemeters: 842, gem. snelheid: 16,3.
In Selinunte zijn we als eersten bij de tempels. Als je dan een foto wilt maken met de zelfontspanner en de enige 2 andere bezoekers staan precies in beeld is dat wel heel toevallig. Als ze blijven staan draaien we de camera maar een beetje. Wat ons wel opvalt is dat we overal bij kunnen en op kunnen klauteren. Ook op de fiets door het park is geen probleem.
Niet elk wit weggetje is wat het lijkt: via een hobbel de bobbel weg dwars door een agrarisch gebied komen we toch in de goede richting. De dorpjes op de kaart blijken niet te bestaan of anders slechts uit een enkel huis. Hartje zomer brand je hier echt weg.
Ons afscheidsmaal vieren we als enige gasten in een niet al te gastvrij restaurant in Mozia, vlak bij het vliegveld.
Afstand: 92 km, gem. snelheid: 16,5.